Deze pagina is proefgelezen
— 74 —
Behaaglijk klinkt hun stem door ’t grommen van de orkanen:
’t Zijn liedren uit de kreits waar in de zielen planen!
’t Zijn liedren uit de kreits waar in de zielen planen!
De regen is voorby : het drogend Oosten blaast.
De stroomen bruischen op : het ramlend venster raast.
Verstijvende is ’t gevoel van d’afdrop van de daken.
De stroomen bruischen op : het ramlend venster raast.
Verstijvende is ’t gevoel van d’afdrop van de daken.
’t Gestarnte vangt weêr aan zijn vensters op te maken.
Maar neen, de regenwolk vergaârt zich weêr by een.
Het West vertoont zich zwart en vol van aakligheên.
De nacht is stormig en afgrijslijk. Dierbre Vrinden,
ô Laat me in ’t gastvrij dak een zoete schuilplaats vinden!
Maar neen, de regenwolk vergaârt zich weêr by een.
Het West vertoont zich zwart en vol van aakligheên.
De nacht is stormig en afgrijslijk. Dierbre Vrinden,
ô Laat me in ’t gastvrij dak een zoete schuilplaats vinden!
DERDE BARD.
Nog gonst de Wind door ’t dal, door grot en steenrotsspleten,
En ruischt door ’t schrale gras dat op den heuvel groeit.
De dennen storten neêr, dan wortel afgereten,
De zoden hut stort in, van ’t onweêr omgesmeten,
Dat over ’t hol gebergte loeit.
De wolken vliegen door den hemel en verdeelen.
Het vonkelend gestarnt’ ziet door heur scheuren heen.
De bliksem schiet door ’t zwerk zijn moordvuur naar beneên,
En zet de heide in vlam met beuken en abeelen.
Hoe steekt dees dorre plek op ’t mossig bergbruin af!
Hoe kraakt de schuddende eik op ’t rokend heldengraf!
En ruischt door ’t schrale gras dat op den heuvel groeit.
De dennen storten neêr, dan wortel afgereten,
De zoden hut stort in, van ’t onweêr omgesmeten,
Dat over ’t hol gebergte loeit.
De wolken vliegen door den hemel en verdeelen.
Het vonkelend gestarnt’ ziet door heur scheuren heen.
De bliksem schiet door ’t zwerk zijn moordvuur naar beneên,
En zet de heide in vlam met beuken en abeelen.
Hoe steekt dees dorre plek op ’t mossig bergbruin af!
Hoe kraakt de schuddende eik op ’t rokend heldengraf!
Wie schuilt daar onder ’t loof eens pijnbooms by den oever,
En staart op ’t rpollend meir, hoe hooger ’t stijgt, hoe droever?
De baren teistren ’t strand en tuimlen wild door een;
Een watervolle boot zweeft drijvende op de golven;
De hobbling voert in ’t nat de riemen met zich heen?
En staart op ’t rpollend meir, hoe hooger ’t stijgt, hoe droever?
De baren teistren ’t strand en tuimlen wild door een;
Een watervolle boot zweeft drijvende op de golven;
De hobbling voert in ’t nat de riemen met zich heen?
