Deze pagina is proefgelezen
— 77 —
Maar zacht! wat nieuw geruisch in boschen en valleien!
De stormwind ruischt door ’t woud; de koelte zuist in ’t dal!
Neen, ’t is de legerstoet der geesten, lang verscheien,
Zy keeren uit het zwerk, ontelbaar in getal.
De stormwind ruischt door ’t woud; de koelte zuist in ’t dal!
Neen, ’t is de legerstoet der geesten, lang verscheien,
Zy keeren uit het zwerk, ontelbaar in getal.
De maan schuilt achter ’t bosch. Van heur verfletschte stralen
Glimt gindsche heuvel nog. Der bosschen schaduw groeit.
’t Wordt donker; ’t ist geen weêr om door de hei te dwalen;
Mijn vrienden, bergt me in huis voor ’t onweêr dat er broeit!
Glimt gindsche heuvel nog. Der bosschen schaduw groeit.
’t Wordt donker; ’t ist geen weêr om door de hei te dwalen;
Mijn vrienden, bergt me in huis voor ’t onweêr dat er broeit!
Laat vrij het wolkgespan op berg en heuvels hangen!
De Reiziger vol schrik de geesten scheemren zien!
Laat wind en stormgeweld de golven samenprangen,
En schudden ’t daavrend woud, onmachtig weer te biên!
Dat meir en landstroom bruisch’, de bliksem snorre en flikker’!
De maan het bleek gelaat in donkre wolken hull’,
Of achter ’t steil gebergt’ met zilvren weêrglans blikker’!
Ik vraag naar duistren nacht noch buldrend stormgebrul.
De nacht vliedt siddrend weg voor ’t blijde morgengloren;
De dag keert zeegrijk weêr uit d’afgrond van de nacht:
Maar wij, tot zorg en angst, tot enkel smart geboren,
Wy sluim’ren d’avond in, die nimmer morgen wacht.
De Reiziger vol schrik de geesten scheemren zien!
Laat wind en stormgeweld de golven samenprangen,
En schudden ’t daavrend woud, onmachtig weer te biên!
Dat meir en landstroom bruisch’, de bliksem snorre en flikker’!
De maan het bleek gelaat in donkre wolken hull’,
Of achter ’t steil gebergt’ met zilvren weêrglans blikker’!
Ik vraag naar duistren nacht noch buldrend stormgebrul.
De nacht vliedt siddrend weg voor ’t blijde morgengloren;
De dag keert zeegrijk weêr uit d’afgrond van de nacht:
Maar wij, tot zorg en angst, tot enkel smart geboren,
Wy sluim’ren d’avond in, die nimmer morgen wacht.
Waar zijn die Helden toch, op krijgsroem zoo vermeten?
Die koningen vol roems? Hun glorie ging te niet.
De grond, waarop zy streên, is zelfs hunn’ naam vergeten,
En naauwlijks, dat de tijd hunn’ grafsteen overliet!
Wy ook, wy gaan voorby, met al wat wy bejagen.
Dit trotsch gewelf stort in, zijn stuivend puin vergaat,
En ’t Nakroost zal misschien der grijsheid naricht vragen,
Waar ’t slot dier vaadren stond, door wie hun boezem slaat!
Die koningen vol roems? Hun glorie ging te niet.
De grond, waarop zy streên, is zelfs hunn’ naam vergeten,
En naauwlijks, dat de tijd hunn’ grafsteen overliet!
Wy ook, wy gaan voorby, met al wat wy bejagen.
Dit trotsch gewelf stort in, zijn stuivend puin vergaat,
En ’t Nakroost zal misschien der grijsheid naricht vragen,
Waar ’t slot dier vaadren stond, door wie hun boezem slaat!
