Pagina:Mengelingen Deel 4.pdf/44

— 42 —

 Moedig, vurig, onverschrokken.
Maar waar vond ik, ô God,
Ooit een’ oogwenk zielsgenot
 Dat mijn’ boezem mocht verlokken

Leven ? ô wat valt dat bang.
Zelfs by weeldes tooverzang!
 Zelfs in wellusts troetlende armen!
Leven is geen leven, neen.
’t Is een schaduw hier beneên;
 ’t Is, in ’t hart versmoorend kermen.

Zalig, wien zijn laatste dag
’t Hoofd ten doodslaap buigen mag!
 Zalig, ’t rusten van zijn werken!
Lieflijk kleppert aan en af
’t Avondwindtjen over ’t graf,
 En verkoelt het met zijn vlerken.

’t Morgenroosjen, moê en mat,
Laat haar saamgekrompen blad
 Op den dorren wortel vallen.
’t Veldkruid, van den middag flaauw,
Hijgt naar frisschen avonddauw;
 ’t Loeiend vee naar luwe stallen.

Ik, mijn God, verlang als zy.
Plantjen in dees woesteny,
 Schaars verkwikt door malschen regen,
Buig ik op mijn’ dorren steel :
Runddier in het ploeggareel,
 Schrei ik d’avondschemer tegen.