Deze pagina is proefgelezen
— 49 —
Ach! smaakt in dankbaarheid , wat God u gaf te smaken,
En stoot het onwaardeerlijkst goed
Met wederspannig woên en onbereikbaar haken
Niet snood, baldadig om! niet roekloos met den voet!
Gaat, zoo gy d’oorlogsmoed voelt bruischen door uwe aderen,
Bemant uw vloten, vliegt, en streeft
Het edel voetspoor in van uw doorluchte vaderen,
Wier glorie de eeuwen door, op eedle wieken zweeft!
Gaat, zet in Zond of Belt uw havenplonderaren
Hunn’ moedwil met hun bloed betaald;
Of stelt de Christenwet aan Heidensche barbaren,
Aan ’s warelds Zuideras van andre zon bestraald!
Breekt met gescherpten boeg, gerugsteund door de winden,
De Turksche havenketens door;
Of gaat door ijs en nacht den Noordschen strandbeer vinden,
En zoekt naar ’t geurig Oost een nooit geopend spoor.
Of, wilt gy, plant op nieuw op Kalpes steile rotsen
De zegerijke Leeuwbanier.
Beproeft, den Luipaart weêr in ’t bloedig nest te trotsen,
En zet zijn koningsvloot in Nederlandsche vier!
Of, doet een listig Hof, dat in uw stedenmuren
De helsche tweedrachtsfakkel smeet,
Zijn heerschzucht, huicheling, zijn hoon, en schimp bezuren,
En wreek met de Oorlogsroê zijn giftige adderbeet.
Doch neen, en dit ’s zijn wensch! gy stort door eigen woeden,
Door eigen hand en wapens neêr.
Dit wil de Dwinglandes der onbeheerschbre vloeden!
Dit de Oostersche Marat in ’t Filipijnsche meir!
Zoo woedt de Tijger niet, noch dien uw vanen toonen,
De Leeuw uit Barkaas gloeiend zand.
Geen hongerende Beer in ’t woud der Issedonen
Wordt door zijn eigen bloed, zelfs hongrig, aangerand.
En stoot het onwaardeerlijkst goed
Met wederspannig woên en onbereikbaar haken
Niet snood, baldadig om! niet roekloos met den voet!
Gaat, zoo gy d’oorlogsmoed voelt bruischen door uwe aderen,
Bemant uw vloten, vliegt, en streeft
Het edel voetspoor in van uw doorluchte vaderen,
Wier glorie de eeuwen door, op eedle wieken zweeft!
Gaat, zet in Zond of Belt uw havenplonderaren
Hunn’ moedwil met hun bloed betaald;
Of stelt de Christenwet aan Heidensche barbaren,
Aan ’s warelds Zuideras van andre zon bestraald!
Breekt met gescherpten boeg, gerugsteund door de winden,
De Turksche havenketens door;
Of gaat door ijs en nacht den Noordschen strandbeer vinden,
En zoekt naar ’t geurig Oost een nooit geopend spoor.
Of, wilt gy, plant op nieuw op Kalpes steile rotsen
De zegerijke Leeuwbanier.
Beproeft, den Luipaart weêr in ’t bloedig nest te trotsen,
En zet zijn koningsvloot in Nederlandsche vier!
Of, doet een listig Hof, dat in uw stedenmuren
De helsche tweedrachtsfakkel smeet,
Zijn heerschzucht, huicheling, zijn hoon, en schimp bezuren,
En wreek met de Oorlogsroê zijn giftige adderbeet.
Doch neen, en dit ’s zijn wensch! gy stort door eigen woeden,
Door eigen hand en wapens neêr.
Dit wil de Dwinglandes der onbeheerschbre vloeden!
Dit de Oostersche Marat in ’t Filipijnsche meir!
Zoo woedt de Tijger niet, noch dien uw vanen toonen,
De Leeuw uit Barkaas gloeiend zand.
Geen hongerende Beer in ’t woud der Issedonen
Wordt door zijn eigen bloed, zelfs hongrig, aangerand.
