Pagina:Oorlog, Verzen in staccato.djvu/10

	van bloed? Van bloed! Van bloed! Van bloed!	Het paard ruikt bloed.       Het paard staat stil.         Maar ’t paard heeft toch
			geen eigen wil?
	Van bloed in ’t bosch! Van bloed op ’t land? Van bloed op kleed en op zijn hand?		Hij rijdt te paard. Hij rijdt langs ’t woud. Hij rijdt. Hij rijdt! Hij rijdt in goud!!

13.

De gil.

Een gil snerpt rond van noord naar zuid, van pool tot pool. ’t Is geen geluid. Het is een dolk. Het is een zwaard! Die gil, die gil! Die gil bezwaart den mensch, bezwaart wat leeft. Het vee woelt rond; ’t is bang. Het beest huilt mee. De aar­- de dreunt.

De lucht wordt rood. Het hart staat stil. Het oog wordt groot. De ziel krimpt weg. De geest sterft af. Voor al wat zacht was is ’t een graf! ’t Geluid was rood. Nu wordt het wit, als sterk fel licht. Zóó erg is dit, dat kleur en klank, de aard’ ontvlucht