Pagina:Oorlog, Verzen in staccato.djvu/11

’t Beheerscht elk zacht, elk zoet gerucht. Wie heeft nù rust? Wie is nu stil? Wie vindt geluk bij zulk een gil? Die gil is wit. Die gil is rood.

Die gil is zwart, is meer dan dood! Die gil is ijs. Die gil is vuur! Die gil dringt door, door huid en muur. Die gil snerpt rond van noord naar zuid.

O hoedt
u toch,
voor zóó’n
geluid!

14.

De moeder.

Ik baar in bloed. Ik baar in pijn. Dat zal wel een natuur­- wet zijn. Maar is 't de wil, de wil van God, dat wat ik schep te vroeg verrot? Dat dit mijn vleesch, dat dit mijn been

te vroeg, te vroeg van d’aard’ verdween? Mijn ziel zoo schoon: mijn zoon zoo goed? Dàt is het wat mijn lijd- en doet! Een wond in ’t vleesch schrijnt en doet zeer maar in de ziel nog veel, véél meer!