doen, terwijl wij wel voorhouden doch niet ruwelijk gebieden om te doen wat wij bevelen, maar hem de keuze geven tusschen twee: of ons te overreden of ons te volgen, maar hij geen van beiden doet”.
14. „Zulke beschuldigingen, o Socrates, zullen ook u treffen, beweren wij, als ge doet, waarop ge zint, en u niet het minst onder de Atheners, doch wel het meest”. Zoo ik nu zeide: waarom zoo?, wellicht dan zouden genen terecht mij aangrijpen, zeggend, dat ik vooral onder de Atheners hun die belofte gedaan heb. Want zeggen zouden zij: „o Socrates, groote bewijzen hebben wij daarvan, dat gij èn met ons èn met den staat vrede naamt. Niet toch waart ge ooit méér dan alle andere Atheners in den staat gebleven, zoo hij u niet méér beviel, en niet zijt ge ooit uit den staat naar een feest gegaan, tenzij éénmaal naar den Isthmus [1], noch ergens anders heen, tenzij op een veldtocht [2], noch maaktet ge ooit een andere reis, gelijk de andere menschen, noch greep u ooit het verlangen aan om een anderen staat of andere wetten te kennen, doch wij en onze staat waren u genoeg: zóózeer koost gij ons, en beloofdet gij volgens ons te leven, en zelfs verwektet gij kinderen in dezen staat, daar hij u beviel. Bovendien, bij het proces zelf mocht ge u ballingschap toewijzen, zoo ge wildet, en toen kondt ge met toestemming des staats doen, wat ge thans tegen zijn zin beproeft. Doch toen hieldt ge u groot als waart ge niet verstoord zoo ge sterven moest, doch boven ballingschap verkoost ge den den dood, zeidet gij, maar nu schaamt ge u noch voor die woorden van u, noch geeft ge om ons en ge poogt ons te verderven, en ge doet wat de minste slaaf zou doen, met uw poging om weg te loopen tegen alle verdragen en beloften in, volgens welke ge ons beloofdet burger te zijn. Eerst nu antwoord ons daarop, of wij naar waarheid zeggen, dat ge
