Deze pagina is proefgelezen
In Hollant is een volck, dat met een aerdig jocken,
Dat met een soet gedicht, een yeder weet te locken
Tot ick en weet met wat, tot onbekende min,
Die sluypt dan in het breyn, en neemt de geesten in.
Daer singt Heyns, onse vrient, al wat de soete Griecken,
Gedreven door de kracht van mijn geswinde wiecken,
Oyt schreven voor de jeught, en dringt de vryers aen
Meer, als oyt eenig geest te Romen heeft gedaen.
Daer is een geestig Hooft, dat met sijn harders-klachten
Doet yder, die het hoort, na soet geselschap trachten,
Hier by komt Bredero, die jockt in boersche tael,
En treckt tot mijnen dienst de Nymphen altemael.
Noch zijnder over-al veel soete toover-pennen,
Die tot de sachte min de rauwe jeught gewennen.
Siet daer een goeden vont, waer door het Vaderlant
Geduerigh wort gebout, en op een nieu gemant.
Maer segt eens, Zeeuwen, segt, wat is hier oyt geschreven,
Dat yemant tot de min een spore mochte geven?
Ick weet doch evenwel dat hier geen kunst ontbreeckt,
Maer ’t is verholen vier, dat onder d’assen steeckt.
Ic weet, dat Zeelant is een winckel van verstanden,
Maer wat daer yemant dicht, dat hout men in de banden,
De nacht bedeckt het werck en niemant mach het sien;
Maer hiet ic Venus kint ’t en sal niet meer geschien.
Ic weet dat onder u zijn veelderhande saken,
Die ooc een stege maeght wel gaende souden maken;
Ey, laet dan uw gesang eens komen aen den dagh:
Maer waerom bid ic doch, daer ic gebieden magh?
Dat met een soet gedicht, een yeder weet te locken
Tot ick en weet met wat, tot onbekende min,
Die sluypt dan in het breyn, en neemt de geesten in.
Daer singt Heyns, onse vrient, al wat de soete Griecken,
Gedreven door de kracht van mijn geswinde wiecken,
Oyt schreven voor de jeught, en dringt de vryers aen
Meer, als oyt eenig geest te Romen heeft gedaen.
Daer is een geestig Hooft, dat met sijn harders-klachten
Doet yder, die het hoort, na soet geselschap trachten,
Hier by komt Bredero, die jockt in boersche tael,
En treckt tot mijnen dienst de Nymphen altemael.
Noch zijnder over-al veel soete toover-pennen,
Die tot de sachte min de rauwe jeught gewennen.
Siet daer een goeden vont, waer door het Vaderlant
Geduerigh wort gebout, en op een nieu gemant.
Maer segt eens, Zeeuwen, segt, wat is hier oyt geschreven,
Dat yemant tot de min een spore mochte geven?
Ick weet doch evenwel dat hier geen kunst ontbreeckt,
Maer ’t is verholen vier, dat onder d’assen steeckt.
Ic weet, dat Zeelant is een winckel van verstanden,
Maer wat daer yemant dicht, dat hout men in de banden,
De nacht bedeckt het werck en niemant mach het sien;
Maer hiet ic Venus kint ’t en sal niet meer geschien.
Ic weet dat onder u zijn veelderhande saken,
Die ooc een stege maeght wel gaende souden maken;
Ey, laet dan uw gesang eens komen aen den dagh:
Maer waerom bid ic doch, daer ic gebieden magh?
