— 177 —
natie bewogen om hare gezamenlyke magt tegen die van Attila te stellen. De strijd had plaats in de vlakte van Chalons, bij de rivier de Marne, alwaar Attila, na groote verliezen geleden te hebben, genoodzaakt werd van de nogh ongeregelde overblijfsels van zyn leger over den Ryn te voeren. Men verzekert dat in dezen veldslagh over de hondert-zestigh-duysent barbaren de aarde met hunnen mont gebeten hebben. Voor ons is het echter voldoende te weten dat er alzoo een eynde gemaakt werd aan die gruwzame strooptoghten, die het land dusdanigh verwoestten, dat de overgeblevene inwoonders met moeite hun onderhoud konden vinden.
Het was in het midden dezer bedrukte omstandigheden, dat de dood van Keyzer Valentiniaan, de Franken aanspoorde om hun gezagh uyt te breyden en het Romeynsche juk af te schudden. Childerik zoon van Merové verschynt in de Vde eeuw als opperhoofd der Belgen, verjaagt de Romeynen, gedeeltelijk reeds door de verwoestinghen des lands ten ondergebraght, uyt Opper-en Neder-Duytsland en voegt deze en andere provinciën by zyn ryk. Zoo neemt de Romeynsche heerschappy in deze landen een eynde.[1]
Capittel III.
Gallië onder de Franken.
Clovis, zoon van Childerik, volgde zyn vader in de regering. Door bisschop Remigius in de christelyke godsdienst aangenomen, koos hy Parys tot hoofdstad zyner landen en beriep een Concilie te Orleans, alwaar door de vergaderde bisschoppen een kerkelyke en kloosterlyke regel werd opgesteld.
- ↑ Brouwer Ann. Trev. ad annum 453.
