Deze pagina is proefgelezen
OTHELLO.
- Ha! waarom dat?
DESDEM.
- Hoe is uw spraak zoo hortend en kort af?
OTHELLO.
- Is hij verloren? weg? — Spreek, is hij weg?
DESDEM.
- Behoed ons, hemel!
OTHELLO.
- Zegt ge dat?
DESDEM.
- Verloren is hij niet: doch, als hij 't ware?
OTHELLO.
- Ha! —
DESDEM.
- 'k Zeg, hij is niet weg.
OTHELLO.
- Nu, haal hem dan.
DESDEM.
- Welnu, dat kan ik, maar thans wil ik niet;
- Dit is een kunstgreep om mijn bêe te ontwijken:
- Ik bid u, neem toch Cassio weêr in dienst.
OTHELLO.
- Haal mij dien zakdoek: 't wordt mij bang om 't hart.
DESDEM.
- Kom, kom, nooit vindt gij een geschikter man.
OTHELLO.
- De zakdoek, —
DESDEM.
- Spreek mij toch van Cassio.
OTHELLO.
- De zakdoek, —
DESDEM.
- Hij, een man die levenslang
- Op uwe vriendschap zijn fortuin gebouwd,
- Gevaren met uw heeft gedeeld;
OTHELLO.
- De zakdoek, —
DESDEM.
- Voorwaar, gij doet niet wel.
OTHELLO.
- Voort! voort!
(OTHELLO af)
EMILIA.
- Hij niet jaloersch?
DESDEM.
- Ik zag dit nooit voorheen.
- Gewis, die zakdoek heeft iets wonderbaars:
- Hoogst ongelukkig dat ik hem verloor!
EMILIA.
- Een jaar of twee leert ons geen mannen kennen:
- Wij zijn niets meer dan spijs voor hunne maag,
- Zij eten ons met honger, doch verzaad,
- Verstoten ze ons; – zie! Cassio met mijn man.
(JAGO en CASSIO treden op.)
JAGO.
- Er is geen andre weg; zij moet het doen;
