netto winst maken en weer meteen geschikt zijn voor het werk, totdat zij opnieuw een kind maakt.
Mensen die zuiniger ingesteld zijn (en ik moet toegeven dat de huidige tijd dat vereist) zouden het kadavertje eerst kunnen villen. Van de kunstig bewerkte huid zouden dan prachtige dameshandschoenen gemaakt kunnen worden en zomerlaarzen voor echte heren.
De meest geschikte wijken van onze stad Dublin zouden dan voor dit doel slachterijen toegewezen kunnen worden en wij kunnen er vast van op aan, dat er geen gebrek aan slagers zal zijn. Toch zal ik hen aanraden de kinderen bij voorkeur levend in te kopen en hen vers van het mes te bereiden, zoals we dat ook met geroosterde varkens doen.
Een zeer achtenswaardig persoon — iemand die echt van zijn vaderland houdt —, wiens deugdzaamheid ik hooglijk waardeer, was toen wij onlangs deze zaak bespraken, zo vriendelijk om een kleine verfijning aan te brengen in mijn plan. Hij vertelde dat veel gentlemen uit dit koninkrijk de afgelopen tijd hun herten hadden afgeschoten en dacht dat het gebrek aan wild heel goed aangevuld zou kunnen worden met de lichamen van jongetjes en meisjes, niet ouder dan veertien en niet onder de twaalf. In alle districten zijn heden ten dage zoveel kinderen van beider geslacht, die nu al bijna doodgaan van de honger doordat ze geen werk en baan hebben, dat ze vast afgestaan zullen worden door hun ouders — als die nog in leven zijn —, of anders door hun naaste verwanten. Maar ondanks dat ik voor deze zo uitmuntende vriend, die daarnaast ook nog zo vaderlandslievend is, veel achting heb, kan ik niet helemaal meegaan met zijn gevoelens. Naar zijn ervaring, verzekerde mij mijn Amerikaanse vriend, is het vlees van jongetjes door onafgebroken lichaamsbeweging over het algemeen taai en mager, zoals dat van schooljongens. Daarnaast heeft het een onaangename smaak en zou vetmesten niet tegen de kosten opwegen. Wat de meisjes betreft zou dat, naar mijn bescheiden mening, voor de
