en in de oogen en gooiden hem zijn eigen boeken naar het hoofd, terwijl zijn dierbare aanteekenboekjes al aan losse bladen door de lucht vlogen.
Dat alles nam een snel en geweldig einde toen de latinisten naar buiten stormden; de kleintjes werden op zij geworpen en verdwenen achter deuren of op trappen, terwijl de bevrijde Marius door zijn vrienden werd meegevoerd. Maar nauwelijks hadden de latinisten de deur gesloten of de gang was op nieuw vol jubelende stinkdieren.
"Wraak!" riep Abraham.
"Ja, wraak, wraak!" herhaalde No.1 en trok zich een beetje terug.
"Jij moet de vertoornde Achilles zijn!"
"Goed," antwoordde kleine Marius met schitterende oogen.
Als Marius de vertoornde Achilles was, dan zat hij op Abrahams schouders en hieuw van boven af met een lang liniaal onbarmhartig op de hoofden van zijn doodsvijanden.
De latinisten grepen naar de wapenen. De lessenaars werden geplunderd om linialen; de slingeraars en de boogschutters voorzagen zich van stukken krijt uit den bak van het schoolbord: zelfs No. 1 nam een heel klein liniaaltje, dat hij onder heftige aanmoediging rondzwaaide—heel
