Deze pagina is gevalideerd
IX.
Abrahams confirmatie was altijd uitgesteld geworden; of liever er was nooit over gesproken.
Want de professor wist maar al te goed dat mevrouw Wenche er zich uit alle macht tegen verzetten zou en van den tijd af toen haar zoon nog heel klein was, had zij gezegd: aangenomen wordt hij nooit.
Haar man had het ontweken en gezwegen; hij dacht: komt tijd, komt zorg; en het was zijn aard niet om iets onaangenaams aan te pakken, zoo lang het zich op de een of andere wijs ontloopen liet. Daarom had hij de zaak laten rusten tot Abraham nu in zijn zestiende jaar ging, wat volgens het gebruik van de stad al heel oud was om aangenomen te worden.
Maar nu in 't najaar moest hij zich laten in schrijven; want hij zou aangenomen worden;—
