gewoonte tusschen de twee kamers op en neer loopend, terwijl hij zijn toilet maakte: "heb je je besluit genomen ten opzichte van de aanneming? het moet gauw zijn, als het dezen keer gebeuren zal of wil je niet?"
"Jawel, ik wou liefst—"
"Nu, je weet, je kunt kiezen; wil je aangenomen worden, dan staat het je vrij. Heb je het aan moeder verteld?"
"Neen; zou u dat niet willen doen?"
"Neen, waarom? Mijn jongen, ga er maar gerust mee naar binnen en zeg het maar: moeder is in de huiskamer."
Abraham ging erg benauwd bij haar binnen.
"Hoor eens, moeder," begon hij, na een poosje bij de kachel gezeten te hebben; "ik geloof toch dat ik naar den dominé ga."
"Ja, dat had ik wel gedacht!" antwoordde mevrouw Wenche bijna hard; zij was zoo oneindig ver weg met haar gedachten.
Maar voor Abraham was dat een slag.
Hoe kon ze het nu zóo opvatten, terwijl zij hem toch zoo lief en openhartig gezegd had, dat hij zelf vrij mocht kiezen. Hij sloop even benauwd weg, als hij gekomen was; en hij begon al bang te worden voor dien morgen, wanneer zijn moeder bij hem zou komen om hem flink in het verhoor te nemen.
