europeesche wijze van optreden, toen was zij dadelijk met hem getrouwd, nog vóór zij voluit twintig jaar was; hij was een jaar of vijf ouder.
Mevrouw Lövdahl ging bij de jongens zitten en begon aan een appel.
"Wat is dat nu weer voor nonsens, die je morgen hebt?—laat me eens hooren."
Abraham telde op: grieksch, latijn, wiskunde.
"Hu!" riep mevrouw Lövdahl, grieksch, dat is zeker iets heel akeligs!"
"'t Is de Ilias van Homerus; 't handelt over de Grieksche strijders voor Troje," zei kleine Marius ijverig; hij was niet gewoon op die wijze over de klassieke studiën te hooren spreken.
"Denk je dat moeder niet weet wat de Ilias is?" zei Abraham en Marius werd vuurrood.
Maar mevrouw Lövdahl gaf haar zoon een blik en deed alsof ze niets van de verlegenheid van Marius merkte.
"Waar moet dat nu toe dienen," ging zij voort, "dat je al maar leert en nog eens leert van die Grieken? ja, ik weet natuurlijk niet hoe ze waren in dien ouden tijd toen zij voor Troje lagen. Maar ik heb de zeekapiteins bij vader thuis heel vaak hooren zeggen, dat waar in de wereld ze ook gevaren hadden, de Grieken de meest valsche bende waren die er loopt. Net alsof wij in dien
