levendig wordt om hier een poosje te vertoeven [1].
Vroeger was een gedeelte van dit pad drassig; thans is het, denkelijk door de goede zorgen van de Vereeniging »het Geuldal", niet alleen hier en daar wat verbreed, maar ook veel verbeterd, en als wandelpad volkomen geschikt gemaakt,
Altijd rijzend, maar nergens steil, zoodat men zich hoegenaamd niet vermoeit, is dit boschpad een stukje natuur, waarmede men met innig genoegen kennis maakt; geheel verfrischt en verkwikt komen we dan ook weder op den Maastrichtschen weg uit.
We kunnen dezen nu naar Valkenburg terug wandelen, maar eerstens is het nog te vroeg, en ook trekt ons die vlakke weg hoegenaamd niet aan.
Maar bovendien ligt hier juist, aan de andere zijde van den rijksweg, vlak bij het punt waar we er op kwamen, de ingang eener vallei, de Heytgracht, die in Zuid-Oostelijke richting naar de Plenkert afloopt. Daar zullen we zeker meer schaduw en ook meer afwisseling vinden. Ver kan het niet zijn, zoodat we het uiterst kalmpjes kunnen aanleggen.
Daartoe hebben we den grooten weg nog een klein eindje op te wandelen, en wel tot juist aan de bocht, waar we den ingang dezer vallei spoedig te zien krijgen.
We gaan hier langs een hek, dat tot afsluiting
- ↑ Het is misschien een der liefste plekjes om er bij heet weer met een boek een paar uren door te brengen, als men zich ten minste niet geneert om een gemakkelijk zit- of ligplaatsje aan de helling uit te kiezen, tenzij men aan de hier geplaatste bank de voorkeur geeft.
