kennis ontwikkeld, zegt dat dit het juistere is—verdient de tuinkunst van tegenwoordig boven de vroegere verre de voorkeur.
Maar dit geeft ons nog geen vrijheid om uit de hoogte neer te zien op een kunst, die, in stede van minachting, hooge waardeering waardig is, en, waar de gelegenheid het eigenaardig medebrengt, nog steeds navolging en toepassing verdient.
Mijn waardeering van den rechtlijnigen stijl gaat zelfs zoover, dat, moest ik een kleinen tuin voor mijzelven inrichten, ik niet terstond zou weten of ik niet dááraan de voorkeur zou geven.
Ik zeg niet bepaald dát ik het zou doen, maar dat het zeer goed mogelijk zou zijn.
Vele kleinere tuinen konden inderdaad iets zijn, als ze met oordeel en smaak in renaissance-stijl werden aangelegd, die nu niets, letterlijk niets beteekenen.
Voor kleine tuinen toch is die stijl zeer geschikt, terwijl er, als ze door min kundigen op de moderne wijze worden aangelegd, allerlei misbaksels van komen.
Wat hem het meest bij de onkundigen in discrediet heeft gebracht, zijn de tot allerlei figuren gesnoeide Buxus- en Taxus-boomen; 't zijn de beelden en beeldgroepen, welke, 't is waar, ook vroeger niet altijd wezenlijke kunstproducten genoemd mochten worden.
De eerste zijn dikwijls niet anders dan „Spielereien"; ze getuigen evenwel vaak van kunst en geduld. Ook moet men ze niet beschouwen als „boomen", maar als kunstproducten, even als een kunstwerk uit hout gesneden, maar die daarom eigenaardig zijn, wijl ze leven, groeien en dus grooter worden.
En nu zie ik nog niet in, waarom zulk een goed uitgevoerd kunstwerk, op een gunstige plek niet even goed een plaats
