gelegenheid kennis te maken, en thans kan men haar bij verscheidene liefhebbers vinden, die jarenlang vergeefsche pogingen aanwendden om haar te verkrijgen.
Dat men tegenwoordig zooveel beter slaagt in hare cultuur dan vroeger, komt voornamelijk hierdoor, dat men zich toen bepaalde tot pogingen om van hare natuurlijke groeiplaatsen medegebrachte planten op te kweeken, hetwelk maar zeer zelden gelukt. Tegenwoordig kweekt men ze van zaad en dan is de goede uitkomst zeker te achten.
Het is ongeloofelijk hoeveel planten het offer geworden zijn van die eerste pogingen, waarbij niet moet vergeten worden, dat ze meestal in het werk gesteld werden door hen, die van plantencultuur niet het minste begrip hadden; door gewone touristen namelijk, die op de meest roekelooze wijze de planten uitrukten, tengevolge waarvan deze op de meest genaakbare plaatsen geheel of genoegzaam verdwenen.
Te verwonderen is het dan ook niet, dat er weldra van verschillende kanten stemmen opgingen tegen dat vandalisme, waaraan zich inzonderheid de Engelsche touristen schuldig maakten, en waardoor sommige Alpen-streken gevaar liepen een harer meest karakteristieke, tevens meest geliefde planten te verliezen. Reeds in 1880 zag ik, tegen de kerk te Pontresina, in Graubunderland, een bekendmaking aangeplakt, dat het verboden was levende planten van Edelweiss te verkoopen, op een boete van 5 Francs en meer. Later vernam ik dat ook in andere kantons, waaronder Bern en Obwalden, tegen het uitrukken der planten strenge maatregelen genomen waren. De bloemen mogen wel worden geplukt, maar het uitrukken der planten met wortel en al is verboden. De Regeeringen hebben zelfs de afdeelingen der Alpenclubs uitgenoodigd hare aandacht daaraan te blijven wijden en daar-
