Waar zaat gij dan
gestoken, gij,
verduisterd en
verdoken, gij,
o vriendenhert:
dor vriendenhand,
zoo waandet ge, in
uw onverstand,
gekwetst en afgewezen?
‘k En hadde u nooit
vergeten, ik,
geen weêrstand u
verweten, ik;
geen stroo u in
den weg geleid,
geen werk gedaan,
geen woord gezeid,
dat kwetsende u kon wezen.
Nog meer als ik,
zijt gij, misschien,
een vriendenherte
en mij, misschien,
spijts al hetgeen,
tot beider leed,
ons beider liefde
in stukken smeet,
een ware vriend gebleven?
Dat vriendschap is
moet sterker zijn,
moet, sterk alzoo
de kerken, zijn
gesteund op vast-
en dieper grond
als vriendenhand
en vriendenmond,
zoo nu, zoo na dit leven.
‘t Is dit alleen,
dat scheiden ons
zoo bitterlijk,
dat beiden ons
kon drijven, om,
gij hier, ik daar,
verre af en zoo
nabij malkaar,
te porren en te pogen
aan ‘t gene ik wist,
of waande, dat
het was; en gij
hieldt staande dat
het niet en was:
niet anders als
een ijdel woord,
een vuil en valsch,
eene opgesmukte logen.
Zoo ziet men ‘t gene,
op dezen dag,
nog ijzervast
gevezen lag,
verworteld en
verwassen, eer
‘t ooit morgen is,
met éénen keer,
ter stede, in stukken vliegen;
zoo komt men eere
en trouw vaneen,
zoo komt men man
en vrouw vaneen,
zoo vriendenherte
en vriendenhand,
zoo onderdaan
en vaderland
en volk intween te liegen.
‘k Herbiede u dan
de vriendenhand,
het vriendenhert,
den vriendenband,
die, spannende en
weêrspannig aan
ons beider bede,
is losgegaan,
nu weêr aaneen te binden.
‘k Herbiede u hulpe
en bijstand, in
den strijde, om weêr
den vijand in
te stormen; en
dat ongekleed,
dat edel wicht,
dat Waarheid heet,
te zoeken en te vinden.
30/1/1897
