Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants/Pouerta (2)

← Po­uer­ta in uno ch’hab­bia bell’in­geg­no. Ar­moe­de in een tref­lijck ver­stand

Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants (1644) door Cesare Ripa et al., vertaald door Dirck Pietersz Pers Po­uer­ta. Ar­moe­de, p. 25-26

Po­uer­ta. Ar­moe­de →

Uitgegeven in Amstelredam door Dirck Pietersz Pers.

[ 25 ]

Pouerta. Armoede.

EEn naeckte en magere vrouwe, die op een ſteyle rotſe ſit, zijnde aen handen en voeten gebonden, waer van zy de ſtricken, met haere tanden ſoeckt los te maecken, op de rechter ſchouder wortſe van een ſchaelbijter geſteken, hebbende verwarde hoofdhayren.
 Wy beſchrijven alhier die Armoede niet, waer van by Ariſtophanem in zijn Pluto wort ghewagh ghemaeckt, te weten, daer hy die ſtelt, dat de Menſch ſoo veele heeft, als tot zijn onderhout noodigh is, ſonder datter eenigh overſchot is: maer wy beſchrijven d’Armoede der geener, die niet hebben om van te leven; en hierom is zy naeckt en mager met verwarde hayren geſtelt, zijnde op een rotſe met ſtricken gebonden, om dat de arme van ’t gebruyck van veele dingen, die haer konden vermaert maecken, is berooft. Derhalven ſeyt Gregorius Nazianzenus, dat de Armoede een reyſe is, die veele tochten en handelingen verhindert, moetende de ſtricken mette tanden los maecken; en gelijckmen gemeenlijck ſeyt, ſoo maeckt d’ Armoede [ 26 ]den menſch kloeck en liſtigh. Daerom ſeyt Theocritus tot Diophantem, dat d’Armoede alleen die geene is, die de konſten opweckt, want daer is een uytbeeldende prickel in dit dierken, dat wy ſchaelbijter of kever noemen.