Apocriefe boeken/2 Makkabeën 6

2 Makkabeën 6
Auteur	Anoniem
Genre(s)	Religie
Brontaal	Nederlands
Datering	1906
Vertaler	Adolf Visscher (1686-1746)
Bron	Anoniem (1906) De apocriefe boeken. Uit de Hoogduitsche vertaling van M. Luther eertijds door Adolf Visscher in het Nederduitsch overgezet, [Amsterdam]: Nederlandsch Bijbelgenootschap, pp. 137-138. Zie Bestand:De apocriefe boeken p 137.jpg en Bestand:De apocriefe boeken p 138.jpg.
Auteursrecht	Publiek domein

Het tweede boek der Makkaneën Hoofdstuk 1 · Hoofdstuk 2 · Hoofdstuk 3 · Hoofdstuk 4 · Hoofdstuk 5 · Hoofdstuk 6 · Hoofdstuk 7 · Hoofdstuk 8 · Hoofdstuk 9 · Hoofdstuk 10 · Hoofdstuk 11 · Hoofdstuk 12 · Hoofdstuk 13 · Hoofdstuk 14 · Hoofdstuk 15 [137] [...] HOOFDSTUK 6. Verontreiniging van den tempel. — De marteldood van Eleazer.
	NIET lang daarna zond de koning een ouden man van Athene, om de
	Joden te dwingen, dat zij van de wetten hunner vaderen afvielen en
2	Gods wet niet meer hielden; en om den tempel te Jeruzalem te veront-
	reinigen en hem tempel van Jupiter Olympius te noemen, en den tempel
	te Gerizim tempel van Jupiter Xenius, dewijl aldaar vreemde lieden
3	woonden. Maar zulk woest bedrijf deed iedereen zeer leed. 4 Want de
	heidenen zweigden en brasten in den tempel en bedreven allerlei ontucht
	met de vrouwen in de heilige plaats en brachten er veel in, dat niet
5	betaamde. a Men offerde op het aldaar offers, verboden in de wet,	a 1 Makk. 1 : 50.
6	en men hield geen sabbaten noch andere gewone feestdagen, en niemand
7	durfde laten blijken, dat hij een Jood was; maar men dreef hen met
	geweld alle maanden tot het offer, als het des konings geboortedag was;
	en, als men het feest van Bacchus vierde, dwong men de Joden, dat
	zij, Bacchus ter eer, met kransen van klimop moesten omgaan.
8	Men had ook, op aanraden van Ptolemeüs, een gebod laten uit-
	gaan aan de steden der heidenen, die rondom Jeruzalem waren, dat zij
9	de Joden overal tot het offer dwingen zouden; en, indien sommige stand-
	vastig daarbij bleven, dat zij met de heidenen niet wilden heulen, dat
	men deze terstond zou doorsteken. Toen zag men een groote ellende.
10	b Twee vrouwen werden opgebracht, omdat zij hare zonen besneden	b 1 Makk. 1 : 63.
	hadden: men bond haar de kinderkens aan de borsten en voerde ze rond
11	door de geheele stad en wierp ze ten laatste over den muur. c Som-	c 1 Makk. 2 : 34.
	migen hadden zich in de naaste spelonken verborgen, opdat zij den
	sabbat houden mochten: deze verbrandde men, toen het Filippus bericht
	werd; want zij wilden zich niet verweren, opdat zij zich aan den sabbat
	niet bezondigden.
12	Maar ik moet alhier den lezer vermanen, dat hij zich niet ergere
	over die ellende, maar denke, dat hun die straf niet tot verderf, maar
13	ons tot waarschuwing wedervaren is. Want het is een groote genade,
	dat God de zondaars stuit, dat zij niet voortgaan, en hen terstond ach-
14	tervolgt met de straf. Want de Heer, onze God, verschoont ons niet
	zoo lang als de andere volken, die hij hun gang laat gaan, totdat zij de maat
15	hunner zonden vervuld hebben, opdat hij hen dáárna straffe; maar hij
	sluit ons, opdat wij het niet teveel zouden doen en hij ten laatste zich
16	aan ons zou moeten wreken. Daarom heeft hij zijne barmhartigheid nog
[138]
	nooit geheel van ons genomen, en, of hij ons al met een ongeluk gekas-
17	tijd heeft, hij heeft nochtans zijn volk niet geheel verlaten. Dit heb ik
	hier tot eene vermaning willen zeggen; nu zullen wij weder tot de
	historie overgaan.
18	Er was een van de voornaamste schriftgeleerden, Eleazer, een
	bedaagd en echter een zeer schoon man; dien braken zij met geweld
19	den mond open, opdat hij varkensvleesch zou eten. d Maar hij wilde	d 1 Makk. 1 : 65-67.
	liever met eere sterven, dan zoo schandelijk leven, en spuwde het uit.
20	En toen hij tot de marteling ging, bestrafte hij degenen, die verboden
21	vleesch aten uit liefde tot het tijdelijk leven. Die nu uitgekozen waren
	om de lieden tot het eten van varkensvleesch, tegen e de wet, te dwingen,	c Lev. 11 : 7.
	namen hem, dewijl zij hem zoo langen tijd gekend hadden, terzijde, en zeiden
	dat zij hem vleesch zouden brengen, hetwelk hij wel eten mocht; dat
	hij slechts moest veinzen alsof het geofferd varkensvleesch ware, en het
22	den koning ten gevalle eten moest, opdat hij alzoo bij het leven blijven
23	en de oude vriendschap genieten mocht. Maar hij bedacht zich alzóó,
	gelijk het zijnen hoogen ouderdom en zijn grijs hoofd, ook zijnen goeden
	wandel, dien hij van jongs af geleid had, en de heilige goddelijke wet
	betaamde, en zeide ronduit: Voert mij slechts zonder verwijt ter dood;
24	want het zou mijnen ouderdom schandelijk staan, dat ik zóó veinzen
	zou, dat de jeugd zou kunnen denken: Eleazer, die nu negentig jaren
25	oud is, is óók een heiden geworden; en dat zij alzoo door mijn veinzen
	verleid zouden worden, omdat ik zoo voor de lieden veinsde, en mijn
	leven, zulk een kleinen tijd, dien ik nog te leven heb, zoo verschoonde;
26	dit zou mij eene eeuwige schande zijn. En trouwens, wat heb ik er
	aan, of ik nu alzoo de straf der menschen al ontvlood, daar ik Gods
27	handen, leven of dood, niet ontvlieden kan? Daarom wil ik nu vroolijk
28	sterven, gelijk het mij, ouden man, betaamt, en aan de jeugd een goed
	voorbeeld nalaten, dat zij gewillig en kloekmoedig voor de heerlijke,
29	heilige wet sterven. Toen hij deze woorden zoo gesproken had, bracht
	men hem tot de marteling. Die hem nu leidden, en tevoren vriendelijk
	jegens hem geweest waren, werden toornig op hem om die woorden;
30	want zij meenden, dat hij het uit trotschheid gezegd had. Maar toen
	zij hem geslagen hadden en hij op het punt was van te sterven, zuchtte
	hij en sprak: De Heer, wien niets verborgen is, weet, dat ik van de
	slagen en de groote smart, welke ik aan mijn lichaam verdraag, wel
	had kunnen bevrijd zijn, als ik gewild had; maar wegens mijne ziel lijd ik
31	het gaarne, om Gods wil. En hij is alzoo gestorven en heeft met zijnen
	dood een troostrijk voorbeeld nagelaten, dat niet alleen de jeugd, maar
	iedereen tot deugd vermanen moet.