De drie prinsen van Serendip/Novella 6 - Zaterdag
| ← Novella 5 - Vrijdag | De omzwervingen van drie jonge zonen van de koning van Serendip. (1557) door M. Cristoforo Armeno, vertaald door Mark van Roode, Translatihan, vertaling Wikisource | Novella 7 - Zondag → |
[ 61v ]Novella 6 - Zaterdag
IN mijn land Serger, ver hier vandaan, dat immens mooi is vanwege zijn prachtige tuinen en heldere fonteinen, is een stad aan zee genaamd Letzer. Daar regeerde een grote moslimkoning die in korte tijd erg beroemd werd omdat hij zowel zijn burgers als buitenlanders op een zeer vriendelijke manier behandelde. Daarom was deze stad altijd vol met rijke christelijke en Saraceense kooplieden.
Toen deze koning stierf, werd hij opgevolgd door zijn zoon die niet de deugden van zijn vader in overvloed had. Iedereen had grote problemen met zijn slechte aard en hij werd erg gehaat door zowel zijn vazallen als buitenlanders.
Om deze reden verlieten een groot aantal kooplieden de stad en onder de weinige die overbleven, waren twee dierbare oude vrienden, mannen van grote eer en rijkdom. Ze waren christenen en hielden zich aan Gods geboden. [ 62r ]Ze zouden volkomen gelukkig en vredig hebben geleefd als ze kinderen hadden gehad. Beiden waren hier erg verdrietig over en op een dag kwamen ze na hun klaagzangen overeen dat als ze ooit kinderen zouden krijgen, de ene mannelijk en de andere vrouwelijk, zij hen met elkaar zouden laten trouwen. Niet lang daarna werd hun wens vervuld, want op bijna dezelfde dag baarden hun echtgenoten met grote tevredenheid werkelijk buitengewoon mooie kinderen. De ene was een zoon, genaamd Feristeno, en de andere een dochter, genaamd Giulla.
Ze werden deugdzaam opgevoed totdat ze naar school konden worden gestuurd. Daarna werden ze toevertrouwd aan een geleerd en heilig persoon die hen leerde lezen en schrijven, evenals goede manieren. Dit programma was succesvol omdat de kinderen erg intelligent waren en net zoveel leerden als hun wijze leraar hen onderwees. En omdat ze nog jong waren, hielden ze zielsveel van elkaar en konden ze niet te lang van elkaar gescheiden blijven. Naast zijn andere vaardigheden was hun leraar ook in staat om boeketten rozen of andere bloemen zo te rangschikken dat ze gemakkelijk het gezicht van een man of een vrouw zouden vertegenwoordigen. De kinderen genoten erg van deze kunst en naast de andere vaardigheden die ze leerden, werden ze er zo goed in dat ze hun leraar in korte tijd overtroffen. [ 62v ]Maar toen het meisje de leeftijd van twaalf had bereikt en alle vaardigheden had verworven die voor die leeftijd nodig waren, verwijderde haar vader haar van school en liet haar moeder thuis voor haar zorgen.
Dit was vooral erg pijnlijk voor Feristeno, die zag dat hij gescheiden was van degene van wie hij zoveel hield en hij voelde dat hij stierf van hartstocht. Dit duurde een jaar en elke dag voelde hij zijn hart doorboord worden door zijn liefde voor haar en hij probeerde haar dit op welke manier dan ook te laten weten. Dus stelde hij een boeket met rozen en andere bloemen zo kunstvaardig samen dat haar gezicht erin levend leek, en liet het haar in het geheim door een van zijn bedienden bezorgen.
Toen Giulla zo'n zeldzaam en nobel geschenk ontving van haar Feristeno van wie ze meer dan iemand anders hield, kuste ze het vaak. Ze rende toen meteen haar tuin in, waar ze veel bloemen verzamelde en ze in een boeket schikte dat haar eigen gezicht en dat van Feristeno voorstelde en ze liet het door dezelfde bediende naar hem toe sturen.
Feristeno zag dit met grote vreugde. Niettemin werd hij, vanwege de grote liefde die hij voor haar voelde, spoedig daarna overvallen door een ernstige ziekte.Toen de vader merkte dat de grote liefde die zijn zoon voor Giulla had de oorzaak was van zijn ziekte, liet hij haar vader, die zich in dezelfse situatie bevond, dit onmiddellijk weten. [ 63r ]Hij zei tegen hem: “De afspraken, beste vriend, moeten worden nageleefd. Je dochter heeft nu de huwbare leeftijd bereikt en Feristeno is bereid haar tot vrouw te nemen. Daarom verzoek ik je vriendelijk dat ze zo snel mogelijk trouwen. Om hen, die elkaar zo hartstochtelijk liefhebben, in staat te stellen dit te doen, bevrijdt men hen van een zekere dood. Giulla's vader stemde hiermee in, hij beval een groot feest en de bruiloft werd plechtig gevierd.
Vanwege de wonderbaarlijke schoonheid van het meisje bereikte haar roem al snel de oren van de Koning. Hoewel hij haar nog nooit had aanschouwd, had hij toch zoveel lof over haar schoonheid gehoord dat hij besloot haar te ontmoeten. En onmiddellijk liet hij zijn ministers de bejaarde vaders van Feristeno en Giulla voor hem roepen en beval hun dat de kinderen wier huwelijk net was gevierd, diezelfde dag onverwijld in zijn aanwezigheid moesten worden gebracht.
Het bevel werd onmiddellijk opgevolgd door de goede vaders en ze gingen met het jonge paar, rijkelijk gekleed in overeenkomst met hun status, naar het koninklijk paleis. Ze verschenen voor de Koning die zich realiseerde dat de bruid nog mooier was dan hij zich had voorgesteld. Hij werd vurig verliefd op haar en richtte zich op deze manier tot Feristeno: "Ik beveel je," zei hij, "om een andere vrouw te vinden en dit meisje voor mij achter te laten, omdat ik haar voor mijn genoegen wil hebben. [ 63v ]En als je binnen drie dagen dit bevel niet opvolgt, weet dat je onthoofd zult worden.
Deze woorden maakten Feristeno enorm van streek. "Sire," beantwoordde hij de Koning, "uw voorstel lijkt me echt vreemd en streng. En wat uw hovaardige beslissing betreft, weet dat ik nog nooit een moord heb gepleegd en dat ik de dood waarmee u me bedreigt niet verdien. Ik laat u weten dat ik mijn echtgenote nooit aan u of een andere man zal overhandigen zolang ik leef.
De Koning was diep beledigd door dit antwoord, omdat hij een van zijn broers had laten vermoorden nadat de vorige Koning, hun vader, hem voor zijn overlijden had opgelegd dat de zoon van zijn broer moest trouwen met zijn eigen dochter. Hij wist dat hijzelf de doodstraf verdiende vanwege de misdaad om het bevel van zijn vader te negeren en vervolgens zijn neef en zijn eigen dochter, die hij als zijn vrouw moest nemen, tot levenslange gevangenisstraf te veroordelen. En Feristeno's antwoord hield in dat het de Koning was die verdiende te sterven.
"Welnu," zei hij tot zichzelf, "omdat ik mijn eigen broer heb vermoord, kunnen zijn woorden alleen maar betekenen dat niet hij, maar ik veroordeeld moet worden tot de doodstraf." Dus, vervuld van kwade gedachten, beval hij zijn ministers de jongeman te binden en gevangen te zetten en dat hij de volgende ochtend vroeg in zee moest worden geworpen. Toen richtte hij zich tot de vader van het meisje: "En jij", zei hij, "tenzij je anders wordt ingelicht, [ 64r ]wil ik dat je voogdij houdt over je dochter die ik over een paar dagen wettelijk wil huwen." En nadat hij zijn toespraak had beëindigd, werden de ellendige en bedroefde vaders die door deze gang van zaken zeer in de war waren, weggestuurd.
Terwijl hij vurig verliefd was op Giulla, toen hij alleen was, had de Koning nog enige sprankjes reden in zich, want hij wilde advies inwinnen bij zijn geleerden over het antwoord van Feristeno. Dus liet hij ze voor zich komen, vertelde ze het hele verhaal en vroeg ze om hun advies. Nadat de geleerden hadden geluisterd naar wat de Koning hun had verteld en wetende dat hij geen redelijk argument tegen Feristeno had, antwoordde de oudste van hen als volgt: "Ik zou oordelen, Sire, dat het beste is om de jonge christen vrij te laten want het zou onrechtvaardig zijn hem te executeren omdat hij geen moord had gepleegd. We vinden in onze wet dat Mohammed ons belooft dat de toorn van de Dag des Oordeels zal neerkomen op alle moslims die christelijke onderdanen onrecht hebben aangedaan, en dat zij zwaar zullen worden gestraft.
Deze woorden maakten de koning erg angstig. Maar hij wilde zijn wrede besluit niet laten vallen. Hij riep zijn ministers opnieuw bijeen en beval dat de ellendige Feristeno de volgende ochtend in zee moest worden geworpen. [ 64v ]Maar God, de rechtmatige beschermer van de onschuldige jonge man, wilde hem bevrijden van het onrechtvaardige vonnis van de Koning. En om de ellendige en bedroefde vader te troosten, werd de volgende manier gevonden om hem te laten ontsnappen.
De leermeester van Feristeno had een zoon, genaamd Giassemen, die vele talenten bezat, waaronder de vaardigheid om tunnels te graven met een van zijn staven, zodat hij in zeer korte tijd drie of vier mijl lange doorgangen kon maken. En op deze manier kon hij door elke grote muur heen breken en deze op zo'n manier herstellen dat niemand, hoe opmerkzaam ook, het ooit zou hebben opgemerkt. Deze jongeman was onlangs teruggekeerd van een lange reis op de dag dat Feristeno door tegenslag was getroffen. En toen hij hoorde van de wrede en onrechtvaardige straf die de Koning hem had gegeven, en vanwege zijn tedere genegenheid voor Feristeno, besloot hij hem met zijn vaardigheid te bevrijden. En hij ging naar de woning van zijn vader en troostte hem door hem over zijn plan te vertellen.
Toen de avond viel, ging Giassemen naar de plaats waar Feristeno gevangen zat, met de staaf in zijn hand. Hij maakte een ondergrondse doorgang naar de gevangenis waar hij, nadat hij door de muur was gebroken, de ellendige jongeman in heilig gebed aantrof. Hij riep hem en nam hem bij de hand en na een lange overreding smeekte hij hem om opgewekt te zijn en beloofde hem dat hij op zijn gemak van Giulla zou kunnen genieten. Op deze manier haalde hij hem uit de gevangenis nadat hij de muur in zijn oude staat had hersteld en leidde hem naar de oude en bedroefde vader. [ 65r ]Toen hij zijn zoon zag, omhelsde hij hem, dolgelukkig huilend. Toen de dag naderde en er weinig tijd meer was voor lange discussies, wendde de vader zich tot Giassemen en bedankte hem voor de grote dienst die hij had bewezen en smeekte hem toenegen, nu hij Feristeno van de dood had bevrijd, om ook voor hem te zorgen door hem ergens in de stad te verbergen, zodat hij niet weer zijn vrijheid zou kunnen verliezen. Giassemen toonde zich bereid om dit te doen en hij ontving een grote som geld van de oude man en trof voorzieningen die nodig waren om te leven. Hij huurde een huis dat vlakbij de muren van de stad lag en bracht Feristeno daarheen.
Nu, bij het aanbreken van de dag, wilden de ministers van de Koning het bevel uitvoeren. Ze gingen stilletjes naar de gevangenis, maar toen ze erin kwamen, vonden ze Feristeno niet. En ze staken veel lampen aan om te zien of er ergens een inbraak was geweest, maar ze zagen dat alles heel en intact was. Ze waren allemaal stomverbaasd en renden onmiddellijk om de raadsheren van de Koning op de hoogte te brengen, die hierdoor zeer verrast waren en het op verschillende manieren interpreteerden. Sommigen zeiden dat, aangezien de gevangenis nergens was gebroken, dit op wonderbaarlijke wijze was gebeurd vanwege de onschuld van de jongeman. Anderen waren het hier niet mee eens en zeiden dat de christenen vol zonden waren. [ 65v ]Ze redeneerden dat Feristeno was ontsnapt omdat het oordeel van de Koning de moslimwet had geschonden. Maar omdat ze de woeste aard van de Koning kenden, die misschien zou denken dat de ministers Feristeno hadden laten ontsnappen voor geld, waarvoor ze een wrede dood zouden lijden, besloten ze de gebeurtenis niet aan hem te onthullen. En de ministers gaven opdracht om een ter dood veroordeelde misdadiger uit een andere gevangenis te nemen en hem in zee te gooien. En ze zouden de Koning onmiddellijk melden dat ze Feristeno 's morgens vroeg ter dood hadden gebracht.
De ministers voerden dit onmiddellijk uit en het is moeilijk te beschrijven hoe gelukkig en opgewekt de Koning was toen hij het nieuws van de dood van Feristeno hoorde. Nadat hij Giulla's vader had laten weten dat haar man was overleden, kreeg hij de opdracht zijn dochter met wie hij wettelijk wilde trouwen, bij hem te brengen.
De bedeesde oude man, bang dat wat hij geloofde met Feristeno was gebeurd, ook het lot van hemzelf en zijn dochter zou kunnen zijn, als hij niet onmiddellijk het bevel van de Koning opvolgde, maakte het duidelijk dat hij met zijn dochter kon doen wat hij maar wilde of met wat anders dat hij bezat.
Het ellendige meisje was nu in zo'n ellendige en treurige toestand en welbewust dat ze zou worden misbruikt voor het genot van de Koning die haar Feristeno zo'n wrede dood had toegebracht, huilde ze hysterisch en besloot wanhopig zelfmoord te plegen. [ 66r ]Ze nam een mes en wilde er haar aderen mee doorsnijden, maar werd daarvan weerhouden door een dochter van haar verpleegster, Achel genaamd, die altijd bij haar had gewoond. Ze bekritiseerde haar ernstig en toonde haar dat wanhoop een ernstige fout was. En als ze zelfmoord zou plegen, zou haar ziel voor eeuwig verdoemd zijn in het pijnlijke vuur van de hel. Om deze en vele andere redenen overtuigde ze Giulla haar trotse besluit te verwerpen. En Achel troostte haar ook enigszins door te zeggen dat het niet gemakkelijk was te geloven dat de tiran het nieuws door de stad had verspreid dat hij Feristeno ter dood had gebracht. Ze kon het zelf toch niet geloven.
Waarop de huilende Giulla haar antwoordde: “Ik weet echt, lieve Achel, dat je ziet dat ik zo getroost moet worden vanwege de overweldigende liefde die je voor me voelt, en dat je alles probeert te doen om te voorkomen dat ik besluit zelfmoord te plegen. Maar vertel me eens, alstublieft, als ik mezelf niet dood, wanneer ik me in zo'n ellendige staat van leven bevind, beroofd van mijn dierbaarste echtgenoot, is het dan redelijk dat ik mijn maagdelijkheid geef aan zo'n wrede en goddeloze tiran, die een vijand is van ons geloof?"
"Maar nee," zei Achel, "zou ik u ooit troosten, want dit zou u weinig vriendschap tonen en niet trouw zijn aan mijn geloof in Christus met wiens hulp ik hoop dat we een uitweg uit dit ongeluk kunnen vinden. U weet hoe goed en heilig onze biechtvader door iedereen wordt beschouwd. [ 66v ]Als u wilt, laat hem dan onmiddellijk naar ons toe komen. Als u hem vertelt wat uw behoeftes en wensen zijn, ben ik er zeker van dat hij, met Gods genade, ons nuttige en goede raad zal geven."
De bedroefde Giulla ging er akkoord mee, de biechtvader werd onmiddellijk geroepen en ze vertelden hem alles, en toen ze hem vroegen om raad, wendde hij zich to het huilende meisje en zei: “Dochter, we mogen nooit wanhopen als ons een vreemd ongeluk overkomt. Integendeel, door onze toevlucht tot Christus te nemen, kunnen we hem om hulp smeken. Omdat hij wie op hem vertrouwt nooit in de steek laat. Daarom moeten u en ik allereerst samen de toorn van de heer sussen door gebed en vasten. En tot Hem bidden dat hij ons met het oog op onze zonden mag helpen in onze tijd van grote nood.
Als jij, Giulla, dan voor de Koning wordt geleid, moet je, nadat je hem de nodige eerbied hebt betoond, tegen hem zeggen: "Sire, aangezien ik echt weet dat u hebt besloten dat ik uw echtgenoot zal zijn, vanwege de grote en volmaakte liefde die u voor mij hebt, smeek ik u alsublieft dat u me de eerste gunst die ik van u vraag niet zult onthouden. Dat is dat u me vóór de viering van onze bruiloft veertig dagen de tijd geeft om in een kamer van uw bewaakte paleis, aan een aantal van mijn behoeften te voldoen." [ 67r ]"Zeker, als hij zo vurig van je houdt, en ook omdat de Here God dit zal toestaan, zal hij je dit verzoek niet weigeren. Nadat je deze gunst van hem hebt verkregen, ga je de kamer binnen die je zal worden toegewezen waar je dagelijks duizend Pater Nosters zal zeggen en veertig dagen lang zult vasten. Ik verzeker je dat als je dat doet, je bevrijd zult worden van de grote beproeving die je nu doormaakt."
Het behoeft geen betoog dat Giulla en Achel tevreden waren met het advies van de biechtvader. Nadat hij hun zijn zegen had gegeven, vroeg de heilige man toestemming om te vertrekken en ging heen.
Niet lang daarna arriveerde een groot gezelschap van rijk geklede vrouwen, op bevel van de Koning, bij de residentie van de vader van de jonge vrouw om haar plechtig naar het paleis te vergezellen. Giulla ontving ze opgewekt en ze bleven een tijdje bij haar. Later vertrok ze samen met haar trouwe Achel, vergezeld van haar bedroefde moeder en de matrons van de Koning naar het koninklijk paleis. De Koning die het nieuws van haar aankomst had ontvangen, daalde onmiddellijk de trappen van het paleis af en wachtte haar op op de binnenplaats met een gewaardeerde groep ridders. Toen ze bij hem aankwam, vroeg ze hem om een periode van veertig dagen, zoals haar biechtvader haar had opgedragen. De Koning stemde daar opgewekt in toe, riep zijn schatbewaarder en schonk haar een plechtig geschenk van zeer kostbare juwelen. [ 67v ]Hij beval dat ze gedurende de overeengekomen tijd onder geheim toezicht zou blijven met Achel op een locatie, genaamd Giulistano, in de koninklijke paleistuin.
Het was niet ver van een andere plaats waar ook de dochter van de Koning was opgesloten. Niemand mocht daar naar binnen, behalve een oude vrouw, die de leiding had over die plaats vanwege haar expertise in tuinieren.
De bedroefde Giulla bleef daar in gebeden en smeekbeden, op advies van haar biechtvader. Toevallig was het zo dat de Koningsdochter die van de oude dame had gehoord van de komst van Giulla, te kennen gaf dat ze met haar wilde praten. Ze smeekte haar vader liefkozend om toestemming, wat gemakkelijk werd verleend. Dit werd via een van haar dienstmeisjes aan Giulla meegedeeld. zij ontmoette en ontving haar met een blijde glimlach. Ze spraken een hele tijd over allerlei zaken, waaronder ook uitvoerig over Giulla's tegenslag vanaf het begin. De Koningsdochter was met veel medeleven ontroerd toen ze Giulla met grote openhartigheid over haar ellende hoorde praten. Ze vermeldde ook de dood van haar oom, de gevangenschap van haar man en de lange tijd dat haar vader haar opgesloten had gehouden. En de twee jonge vrouwen werden heel intiem met elkaar en brachten een groot deel van de dag samen door. [ 68r ]Giulla hoopte dat het geheim dat haar biechtvader haar had geleerd haar spoedig uit de handen van de tiran zou bevrijden. En ze wilde dit geheim aan zijn dochter vertellen, zodat ook zij zou worden bevrijd.
En op een dag, toen ze een lange discussie hadden over verschillende zaken, zei Giulla tegen haar: "Omdat ik echt weet dat ik met de hulp van God en met een geheim dat mijn biechtvader, een goede en heilige man, mij geleerd heeft, in staat zal zijn om uit de handen van de slechte Koning te vluchten en terug te keren naar mijn vorige staat en dat het me geweldig pijn doet dat je in staat van gevangenschap moet blijven, zal ik het ook aan jou onthullen en dit zal je helpen om je onmiddellijk te redden van je ellende op voorwaarde dat je me belooft het nooit aan iemand te onthullen."
De Koningsdochter was haar erg dankbaar en beloofde het nooit aan iemand te onthullen. Ze smeekte haar liefdevol om haar het geheim te leren, zodat ze zich ook uit haar ellendige toestand zou kunnen bevrijden. Toen Giulla haar meteen had geïnstrueerd, leek het haar dat ze met zo'n geheim met haar man uit de gevangenis zou kunnen vluchten. Ze zwoer aan God dat ze zich onmiddellijk zou laten dopen zodra ze in haar vorige staat was hersteld. En ze bedankte Giulla voor de grote liefdevolle vriendelijkheid die ze haar had betoond en keerde terug naar haar verblijf om zich te wijden aan het vasten en dagelijks duizend Pater Nosters te zeggen. [ 68v ]Nadat Giulla dit al een aantal dagen had gedaan, zag ze de ellendige Feristeno op een nacht in een droom. Hij rouwde om haar tragedie en smeekte haar ten zeerste dat, aangezien hij door haar zoveel ongeluk had geleden, ze hem tenminste zou troosten met een boeket rozen waarin hij haar gezicht kon zien. Maar ze kon niet lang doordromen omdat ze plotseling wakker werd van de grote pijn die Feristeno's woorden haar bezorgde. Ze riep haar metgezel Achel en vertelde haar alles. Omdat ze Giulla bedroefd zag huilen, probeerde ze haar tot zonsopgang met veel woorden te troosten.
Op dat moment had de oude vrouw die voor de plaats zorgde, een mand met vers geplukte rozen verzameld en er een mooi boeket van gemaakt dat ze aan Giulla presenteerde in de naam van de Koning. Ze ontving die met een blije glimlach en vroeg de vrouw om haar Heer er heel hartelijk voor te bedanken. En ze nam ze aan als een teken van geluk en zei tegen de oude vrouw: "Mijn moeder, ik kan echt niet ontkennen dat het boeket rozen dat je me hebt gebracht mooi is en het wordt beleefd geaccepteerd. Maar als ik een mand met rozen zou kunnen hebben, zou ik een boeket kunnen maken dat in schoonheid het boeket dat u mij bracht zou overtreffen." [ 69r ]Omdat de oude vrouw die geloofde dat ze meester was in deze kunst, graag wilde zien hoe capabel het jonge meisje was, haastte ze zich om de rozen te plukken. Zodra ze die naar Giulla had gebracht om zichzelf te troosten, wilde ze voldoen aan het verzoek dat Feristeno in haar droom had gedaan. Ze plaatste zichzelf voor een spiegel, keek erin en plaatste haar eigen gezicht met zoveel vaardigheid in het boeket dat iedereen haar kon herkennen.
Toen riep ze de oude vrouw, bood haar het boeket aan en zei: "Geef het cadeau aan wie je wilt." Toen de vrouw ernaar keek, realiseerde ze zich dat het zo mooi en delicaat was dat het haar eigen creatie overtrof. Ze vermoedde dat als ze het in Giulla's naam aan de Koning zou aanbieden, ze haar positie als beheerder van die plaats zou verliezen en dat de Koning het zou toewijzen aan de jonge vrouw die zoveel vaardiger was in deze kunst. Ze wilde het niet alleen niet aan de Koning overhandigen, maar ze vermoedde ook dat als hij de jonge vrouw niet langer waardeerde, ze haar niet meer hoefde te bewaken. Dus besloot ze in de stadstuinen te zoeken of ze een meester kon vinden die beter zou zijn dan Giulla, en door hem in dienst te nemen, kon ze haar beroep, haar eer en haar werk behouden. Maar omdat ze niemand kon vinden die een mooier boeket kon maken dan dat van Giulla, ging ze verdrietig terug naar Giulistano en ontmoette toevallig Giassemen. [ 69v ]Zodra hij het boeket in de hand van de oude dame zag, realiseerde hij zich dat het gemaakt was door de vrouw van Feristeno.
Hij was onmetelijk opgetogen en zei tegen haar: "Alsublieft, mijn moeder, zoudt u toevallig dat rozenboeket aan mij willen verkopen?" “Nooit,” antwoordde ze, “dat wil ik niet, tenzij u me minstens tien scudi geeft.”
De jongeman die deed alsof hij het enorm bewonderde, antwoordde dat als ze hem maar twee scudi gaf, hij haar een mooier boeket kon laten zien. De oude dame werd erg hebzuchtig. "Zeker," antwoordde ze, "ik zal je graag niet twee, maar vijf scudi geven, als je mij er een geeft, die niet mooier is, maar net zo mooi is als deze."
En hij stemde hiermee in en dolgelukkig nam hij de oude dame bij de hand en bracht haar naar Feristeno's verblijf. Toen ze in zijn aanwezigheid waren, kwam Giassemen naar hem toe en fluisterde in zijn oor: "Wees heel gelukkig vandaag, want nu breng ik u goed nieuws." De jongeman stond onmiddellijk op toen hij deze woorden hoorde, en toen hij het boeket van zijn Giulla in de handen van de vrouw zag, en ze zich de overeenkomst herinnerde die ze met Giassemen had gesloten, zei hij: “Nu, mijne moeder, als u me een mand met rozen brengt, zal ik voor u een veel mooier boeket maken dan u nu ziet."
Dit was bovenal wat ze wilde, zodat ze niet langer bang hoefde te zijn voor Giulla's vaardigheid. Ze liet haar boeket bij hem achter en ging snel de rozen halen. [ 70r ]Maar Feristeno, die ondertussen het boeket meer dan duizend keer had gekust, schreef Giulla een brief waarin hij zijn gevangenschap beschreef en al het andere dat hem tot die dag was overkomen. Hij smeekte haar innig om hem te verzekeren van haar situatie en van waar ze was, zodat hij gemakkelijk, met de vaardigheid van Giassemen die hem van de dood had bevrijd, naar haar toe kon gaan. Daarna verborg hij de brief in een riet en wachtte tot de oude vrouw hem de rozen zou brengen.
Zodra ze ermee bij Feristeno aankwam, nam hij het riet in zijn hand en schikte het boeket er zo op dat zijn portret en dat van Giulla te zien was. En de rozen waren zo artistiek gerangschikt dat de compositie van het door Giulla gearrangeerde boeket ver overtrof.
Toen gaf hij het aan de oude vrouw en en zei: “Mijn moeder,” de prijs die u mijn metgezel hebt beloofd, geef ik u volledig. Ik wil geen andere betaling van u, behalve dat u het boeket dat ik u geef, laat zien aan de meester die het andere heeft gemaakt en waarvoor u tien scudi hebt gevraagd, zodat hij weet dat er in deze stad ook anderen zijn die boeketten kunnen maken die mooier zijn dan de zijne." 'De vrouw beloofde dit aan Feristeno en bedankte hem vele malen voor de beleefdheid die ze had ontvangen en verliet hem gelukkig en opgewekt.
Ze keerde terug naar de jonge vrouw en zei tegen haar: "Kijk nu eens, jongedame, ik weet ook hoe ik een boeket kan maken dat mooier is dan dat van u." [ 70v ]Giulla herkende onmiddellijk het werk van haar man en was enorm getroost, in de wetenschap dat hij niet dood was. Ze antwoordde als volgt: "ik kan werkelijk niet ontkennen dat uw boeket ongetwijfeld mooier is dan het boeket dat ik u heb gegeven. Maar als u me toestaat en wat rozen meebrengt, kan ik u morgenochtend een ander boeket laten zien dat nog mooier is."
Omdat de oude vrouw toch wilde zien wat de jonge vrouw kon, gaf ze haar het boeket en vertrok, want het was al laat. Toen Giulla alleen was, huilde ze hevig vanwege de zoete zaligheid, omdat ze widt dat haar man nog leefde. Ze riep onmiddellijk haar metgezel Achel en omhelsde haar stevig. “Verheug je met mij," zei ze, "want God is begonnen onze gebeden te aanhoren."
En ze vertelde haar dat ze had vastgesteld dat Feristeno leefde vanwege het boeket rozen dat hij haar via de oude vrouw had gestuurd. Het is niet te beschrijven hoe blij Achel was toen ze dit nieuws hoorde. Ze nam het boeket in haar handen en zag de brief die Feristeno had geschreven en in het holle riet had geplaatst.
Ze liet het aan Giulla zien en nam de brief uit het riet. Ze lazen alles wat er met Feristeno was gebeurd en werden volledig op de hoogte gebracht van zijn gemoedstoestand. Giulla had nu de gelegenheid om op dezelfde manier over haar situatie te vertellen als hij haar had laten zien. [ 71r ]In een kort briefje vertelde ze hem meteen wat er met haar was gebeurd, en liet ze hem weten waar ze was. Ze legde de brief in een rietje, zoals Feristeno had gedaan en wachtte de volgende ochtend met spanning af. Bij zonsopgang arriveerde de oude vrouw met de rozen. Giulla ontving haar opgewekt. Rond het riet met de brief schikte ze een boeket dat mooier was dan het boeket dat Feristeno had gemaakt. Ze gaf het aan de oude vrouw en woorden kunnen niet uitdrukken hoezeer ze het kunstenaarschap ervan bewonderde. Maar ze werd net zo achterdochtig als voorheen dat als de Koning zich bewust zou worden van Giulla's vaardigheid in deze kunst, en haar positie zou kunnen worden ontnomen. Dus keerde ze terug naar Feristeno met het boeket van Giulla en nam een mandje met rozen mee, zodat hij er een, die nog mooier was, kon maken.
En toen ze in zijn aanwezigheid kwam, overhandigde ze hem het boeket rozen en zei: "Mijn zoon, omdat ik weet dat het boeket dat ik je nu heb gebracht mooier is en meer kunstzinnigheid vertoont dan het jouwe, wilde ik je ook rozen brengen, zodat je er een kunt maken dat nog mooier is en de meester van de andere weet dat jouw vaardigheid groter is dan de zijne."
Feristeno waardeerde de woorden van de oude vrouw zeer en nam het boeket, dat hij onmiddellijk herkende, van de jonge vrouw aan. Hij vroeg de vrouw om laat in de avond bij hem terug te komen voor het boeket dat hij zou hebben gemaakt. [ 71v ]Nadat ze vertrokken was, bleef hij alleen achter met Giassemen. En zodra ze naar buiten was gestapt, haalde hij Giulla's brief uit het riet en wist zich volledig te vergewissen van hoe en waar ze was. Daarna maakte hij van de rozen die de oude vrouw voor hem had meegebracht een boeket dat veel mooier was dan alle andere en gaf het haar 's avonds. Ze wist echt dat het niet mooier had kunnen zijn. En omdat haar eerdere angsten totaal verdwenen waren, keerde ze zeer gewillig terug naar haar woning.
Nu was Feristeno buitengewoon gelukkig en opgewekt omdat hij nieuws van zijn Giulla had ontvangen en in het bewustzijn hoeveel en hoe teder ze van hem hield, wilde hij haar op welke manier dan ook redden en bleef zijn Giassemen om hulp smeken. "U moet weten, mijnheer, dat vlakbij de plaats waar de jonge vrouw wordt vastgehouden, een groot en mooi paleis is dat toebehoort aan een zekere koopman, die de Koning veel geld verschuldigd is en de schatkist verkoopt het nu op een openbare veiling. Dus als u besluit het te kopen, kunnen onze ideeën gemakkelijk worden gerealiseerd." Feristeno prees zijn advies zeer en zei tegen Giassemen dat het tegen elke prijs gekocht moest worden. [ 72r ]Giassemen deed zich voor als een buitenlandse koopman en ging naar de raadgevers van de Heer. En hij vertelde hen dat hij uit een ver land was gekomen met een metgezel om hier een lange tijd te wonen, en hij kocht het paleis met geld dat hij van Feristeno's vader had gekregen. Hij had het rijkelijk versierd met allerlei meubelen en ging er onverwijld met Feristeno naar toe om er te gaan wonen.
Vervolgens tunnelde hij met behulp van de toverstaaf de weg naar Giulla's verblijf en kwam daar rustig aan met zijn beschermheer. Op deze manier vond Feristeno zijn vrouw weer. Ze lag op haar bed, moe van het lange vasten en vele uren bidden. Hij ging naast haar liggen en, teder huilend, omhelsde hij haar. Toen de jonge vrouw wakker werd en haar liefste echtgenoot zag, en veronderstelde dat ze droomde, zei ze niets tegen hem. Maar nadat hij haar liefdevol begon aan te raken en met haar begon te praten, realiseerde ze zich dat het geen droom was en dat het inderdaad haar man was. Maar toen ze begreep hoe hij met Giassemen was gekomen, is het onnodig te zeggen hoe getroost ze was. Ze voerden een lief gesprek samen met Achel, die buitengewoon opgetogen was over wat er gebeurde. Ze gingen met Giassemen naar het pas gekochte paleis waar ze geruime tijd bleven, waarna Feristeno Giassemen op deze manier aansprak: "Het lijkt mij, mijn beste Giassemen, dat het God behaagde dat ik met jouw vaardigheid mezelf vind met degene naar wie ik het meest verlang [ 72v ]en dat we volledig hebben gerealiseerd wat we wilden doen. Het zou goed zijn om te ontsnappen aan de woede van de wrede tiran, en dat we met Giulla en Achel hiervandaan vertrekken en naar een veilige locatie gaan om een vredig bestaan te leiden."
Giassemen antwoordde hierop: "Mijn Heer, wat dat betreft vraag ik u vriendelijk het aan mij over te laten, want ik heb al lang nagedacht wat we zouden moeten doen en ik weet dat u volledig tevreden zult zijn met mijn plan." Deze woorden stelden Feristeno volledig op zijn gemak en hij liet alles aan Giassemen over.
Om de wandaden van de koning volledig te kunnen wreken, ging Giassemen de volgende ochtend naar zijn hof. Hij ontving audiëntie en had een langdurig gesprek met hem als nieuwe koopman. En Giassemen nodigde hem uit om de volgende dag het paleis te bezoeken dat hij onlangs van de schatkist had gekocht. Nadat de Koning de uitnodiging had aanvaard, vroeg hij hem verlof weg te gaan en keerde uiterst blijmoedig terug naar Feristeno en Giulla, en vertelde hen meteen wat ze de volgende dag moesten doen.
De Koning kwam op het afgesproken tijdstip op het binnenhof met een enkele page. Toen hij de trappen van het paleis wilde beklimmen, werd hij opgewacht door Giassemen en met de nodige eerbied ontvangen. Toen hij de hal binnenkwam waar Feristeno en Giulla waren, zag hij het jonge paar onmiddellijk. [ 73r ]Ze liepen naar hem toe, zoals hun was opgedragen door Giassemen, begroetten hem met gepaste eerbied en kusten zijn handen. Maar de Koning die door dit alles stomverbaasd was, leek ze te herkennen en zei tegen zichzelf: "Lijkt het er niet op dat ze werkelijk mijn vrouw is, en dat de andere alleen haar eerste echtgenoot Feristeno kan zijn, die ik in zee had laten gooien? En als dit niet het geval is, dan moet ik echt dromen.”
Giassemen, die deed alsof hij niets had opgemerkt, zei: "Sire, alstublieft, waarom bent u zo in gedachten?" De Koning die wilde weten wat hij had gezien, antwoordde hierop: “Ik herinnerde me net iets waarvoor ik onmiddellijk naar mijn paleis moet terugkeren. Maar ga hier niet weg, want ik ben snel weer bij u." Na dit gezegd te hebben, vertrok hij onmiddellijk.
Giassemen realiseerde zich dat hij naar Giulistano wilde gaan om te zien of Giulla daar was. Dus hij had haar omgekleed in dezelfde kleren die ze eerder aan had en leidde haar via de geheime tunnel naar haar verblijf. Niet lang daarna arriveerde de Koning en toen hij de jonge vrouw daar vond, waren er geen woorden genoeg om te beschrijven hoe verrast hij was. En nadat hij een poosje bij haar was gebleven, verbaasd en vol verwondering, verlangde hij er mateloos naar het jonge paar dat hij eerder had gezien, weer te zien en keerde hij terug naar het paleis van Giassemen, waar Giulla voor hem was aangekomen. [ 73v ]Gekleed als voorheen en rijkelijk versierd met de juwelen die hij haar had gegeven, kwam ze hem ontmoeten in de hal met Feristeno. Meteen, toen de Koning de sieraden zag die hij op Giulla had gezien, was hij zelfs nog meer verbaasd dan voorheen. Hij wendde zich tot Giassemen en vroeg hem wie deze jonge mensen waren.
Waarop Giassemen antwoordde: "Sire, dit is een van mijn metgezellen, een koopman zoals ik, en dat is zijn vrouw." Maar aangezien de Koning niet tevreden was met dit antwoord, vroeg hij de jonge vrouw vriendelijk of ze hem de juwelen kon lenen die haar hals sierden, en die hij binnen zeer korte tijd zou teruggeven. Hij wilde ze vergelijken met enkele juwelen in het Giulistano-paleis, waarmee hij wou zeggen dat hij ze wilde vergelijken met de juwelen die hij eerst aan Giulla had geschonken.
Giulla bleek er akkoord mee te gaan"Maar sire," antwoordde ze, "omdat ik me zeer zou schamen om de juwelen van mijn nek in uw bijzijn te verwijderen, zal ik dat in de aangrenzende kamer doen en ze onmiddellijk naar u brengen, zodat u ze ook naar believen kunt meenemen evenals wat dan ook anders, dat u zou begeren, en dat wij u van ganser harte aanbieden."
De Koning hoorde deze woorden die hem deden denken aan de stem van Giulla in de kamer waar hij eerder met haar had gesproken. Als hij aandachtig luisterde, begon hij zeer verontrust tegen zichzelf te zeggen: "Hoe zekerder kan ik zijn met de juwelen, nu ik haar gezien en gehoord heb? [ 74r ]Maar het is beter dat ik weer terug ga naar haar vertrek, zodat ik daardoor zelfs nog zekerder kan zijn. Daarom nam hij Giassemen terzijde en vertelde hem dat hij snel weer naar zijn paleis wilde gaan, en dat hij de jonge vrouw, die naar de aangrenzende kamer was gegaan om haar juwelen af te doen, niet naar hem toe hoefde te brengen, maar om, alsublieft, hier op hem te wachten, want hij zou onverwijld terugkeren.
En zonder nog een woord te zeggen, haastte hij zich woedend naar Giulistano. Giassemen vertelde Giulla de gebruikelijke weg te volgen. Ze keerde terug om zich te kleden in haar vorige kleren en was in haar kamer voordat de Koning arriveerde. Toen hij haar zag in de kleren waarmee ze hem achterliet, maar de juwelen om haar nek niet zag, vroeg hij haar wat de reden was dat ze er zichzelf er niet mee had getooid. Op deze woorden antwoordde ze: "Sire, ik zou de juwelen die u me zo edelmoedig hebt gegeven niet moeten dragen tot de veertig dagen waarom ik u gevraagd heb, voorbij zijn. Daarom bewaar ik ze opgesloten in dit doosje." En ze opende een klein doosje en liet ze hem zien. "Maar alsublieft, Sire," voegde ze eraan toe, "vertel me eens, waarom vraagt u me dit?"
Waarop de Koning, die bijna zijn achterdocht had laten varen en vurig van het jonge meisje hield, haar alles vertelde wat er was gebeurd [ 74v ]en haar bezweerde dat hoe meer hij naar haar keek, des te meer zag hij hoe zeer zij op de vrouw van de jonge koopman leek, die in het paleis van Giassamen woonde.
En nadat hij zijn gesprek had beëindigd, dacht hij aan welk teken hij zich van haar kon vergewissen. Hij nam haar bij de hand en deed alsof hij haar wilde strelen, en kneep haar zo hard in haar rechterarm dat het vlees bont en blauw werd. Nadat hij haar had verlaten, ging hij onmiddellijk naar het paleis van Giassemen.
Maar Giulla schrok van dit teken en keerde via de geheime tunnel sneller dan de Koning terug naar het andere paleis. Ze liet haar man en Giassemen haar arm zien en vertelde hun dat het de schuld van de Koning was en dat het pijnlijk was. Maar Giassemen, die uitblonk in meer dan één vaardigheid, zei tegen haar: "Wees niet bang, meesteres, want ik kan uw gekneusde vlees nu snel zijn vorige kleur teruggeven." En hij ging onmiddellijk de tuin in en vond een bepaald kruid waarmee hij de kneuzing aanraakte die de Koning zo sluw had veroorzaakt en het vlees werd weer mooi en zacht.
Giulla was hierdoor dolgelukkig. Ze kleedde zich weer in andere kleren en versierde zichzelf met juwelen en ging met haar man en met Giassemen het binnenhof op om de Koning te ontmoeten. Hij ontving de groeten met plezier en sprak de jonge vrouw als volgt toe: "Alstublieft, allerliefste dame, voordat we aan tafel gaan zitten, vraag ik u met toestemming van uw man om een gunst en dat is dat u mij uw rechterarm openlijk laat zien om een grote twijfel van mij te verwijderen." [ 75r ]Giulla stemde hier onmiddellijk mee in en de Koning zag er geen merkteken op en was helemaal blij en opgewekt, in de overtuiging dat ze niet zijn eigen Giulla was. Hij bedankte haar uitbundig voor haar beleefdheid en ging tegenover haar aan tafel zitten en dacht erover hoe hij haar kon ontvoeren.
En aan het einde van het banket werden ze een tijdje vermaakt met liedjes en muziek. De Koning, die niet wilde falen in wat hij van plan was, sprak over verschillende zaken en zei aan het einde dat hij nog nooit van zijn hele leven een gelukkiger dag had doorgebracht. Hij liet hen weten dat hun relatie hem zo dierbaar was en dat hij het zo op prijs stelde en dat hij, als ze dat wilden, vaak zou terugkeren om hen te bezoeken in hun aangenaam gezelschap. Giassemen hoorde deze woorden en realiseerde zich waarom hij dit zei. Hij wilde hem dubbel bespotten en antwoordde op deze manier "Het zal ons altijd heel dierbaar zijn en we beschouwen het als een grote gunst als u zo vriendelijk zou zijn om ons vaak te eren met uw koninklijke aanwezigheid en we smeken u nederig om dat te doen."
Deze woorden werden door de Koning zeer gewaardeerd. Hij nam opgewekt afscheid en keerde terug naar zijn paleis.
Zodra het ochtendgloren de volgende dag aanbrak, ging hij de tuin binnen die aan de voet van het paleis lag waar het jonge paar woonde om naar de jonge vrouw te kijken. [ 75v ]En toen hij haar zag, werd zijn verlangen gewekt en zeven dagen lang ging hij dineren met de jonge mensen en probeerde haar op alle mogelijke manieren alleen te vinden. Maar omdat Giassemen had besloten de Koning volledig te bespotten, besloot hij samen met Feristeno dat de Koning Giulla de volgende dag in een bepaald deel van het paleis alleen zou laten vinden, zodat hij haar op alle mogelijke manieren kon vermaken met een kozig gesprek.
De jonge vrouw deed volledig wat haar werd gevraagd en toen de Koning de volgende dag kwam om met de jonge mensen te dineren, trof hij haar alleen aan in een deel van het paleis. Hij gebruikte veel mooie woorden om haar te laten weten hoe vurig hij van haar hield, en hij smeekte haar liefdevol om hem het geschenk van haar liefde te geven.
Giulla antwoordde: "Sire, uw allure heeft me echt zo verliefd op u gemaakt dat ik nooit zou kunnen weigeren wat u van mij vraagt. Maar zolang mijn man en Giassemen hier zijn, kan ik niet zien hoe we onze verlangens kunnen bevredigen." Omdat ze over een paar dagen met hun koopwaar de stad moeten verlaten, zullen we wachten tot ze op hun reis vertrekken. Op dat moment kunnen we onszelf vermaken wat veiliger voor mijn eigen leven en uw tevredenheid is. Dit antwoord beviel de Koning heel goed. Hij kuste haar hand, en verliet haar, blij en opgewekt. Toen Giulla haar man en Giassemen het hele verhaal vertelde, [ 76r ]kan men zich niet voorstellen hoe opgetogen ze waren over de truc die de jonge vrouw met de Koning had uitgehaald. Maar omdat de Koning hartstochtelijk verliefd op haar was en omdat ze beseften dat ze hem erg bespot hadden, besloten ze snel te vertrekken om aan elk bedrog te ontsnappen dat de tiran voor hen had kunnen voorbereiden.
Daarom ging Giassemen laat op de avond naar de haven en vond een christelijk schip dat de volgende nacht zou vertrekken. Hij bereikte een akkoord met de kapitein en zij troffen de nodige voorbereidingen voor hun vertrek. Toen ging hij de volgende ochtend vroeg naar de Koning en deed alsof hij met wat van hun koopwaar op reis ging naar India. Hij beval hem ten zeerste de jonge vrouw aan die alleen achter zou blijven met het beheer over hun paleis. De Koning was daar zeer verheugd over en beloofde hun zonder aarzelen dat hij vanwege de vele gunsten die hij van hen had ontvangen, hun paleis en de jonge vrouw zou bewaken alsof ze zijn eigendom waren. De jongeren bedankten hem hiervoor uitvoerig, vroegen verlof om afscheid van hem te nemen en vertrokken. En aangezien alles was voorbereid, vertrokken ze de volgende dag laat aan boord van het schip met Giulla en Achel. En binnen een paar uur met een zeer gunstige wind waren ze mijlenver verwijderd van de tiran.
De Koning stond 's morgens vroeg op en toen hem werd verteld dat het schip was vertrokken, geloofde hij dat hij op zijn gemak kon genieten van de jonge vrouw. [ 76v ]Hij ging onmiddellijk naar haar paleis en toen hij het binnenhof betrad en niemand hoorde, ging hij de trap op en kwam in de hal. Hij vond de hal en de andere kamers helemaal leeg en niemand verscheen. Hij merkte ook de opening op die Giassemen had gemaakt en ging er wanhopig naar binnen en arriveerde in de vertrekken die aan Giulla waren toegewezen. Hij realiseerde zich toen dat de jonge mensen hem voor de gek hadden gehouden. Hij leed onmiddellijk veel pijn en werd overweldigd door buitensporige woede, zodat hij binnen twee dagen ellendig stierf zonder dat iemand de oorzaak ervan wist. Aangezien de Koning geen ander nageslacht had dan zijn gevangen dochter, besloten de raadgevers, na een langdurige discussie over de koninklijke opvolging, de dochter van de dode tiran uit de gevangenis te bevrijden en haar te laten trouwen met haar neef, de zoon van de omgekomen broer van de Koning, en hem de troonopvolger te maken.
Na deze raad te hebben opgevolgd, werd de bruiloft plechtig gevierd. Niet lang daarna hoorde de nieuwe Koning van zijn vrouw dat hij de troon was opgevolgd vanwege de gebeden en geloften van Giulla. Hij beval dat de jonge mannen en Giulla en Achel onmiddellijk terug moesten keren, omdat hij van plan was hen terug te betalen voor het grote gewin dat hij had ontvangen. Maar hij begreep dat, hoewel ze zeker waren van de dood van de tiran, ze niettemin bang waren om daarheen terug te keren. [ 77r ]Dus stuurde hij zijn ambassadeurs om hen te verzekeren van hun veiligheid als ze onder de nieuwe Koning terugkeerden.
Giulla vertelde het verhaal vanaf het begin. En de koning dankte de Almachtige God voor de immense genaden die hij had ontvangen. Hij wilde de gelofte van zijn vrouw nakomen en aanvaardde onmiddellijk het geloof van Christus met haar. De raadgevers, die getuige waren geweest van de wonderen, deden hetzelfde en in korte tijd werden alle volkeren van de steden en de dorpen in zijn land gedoopt. De bruiloft werd opnieuw gevierd volgens de rituelen van de Roomse kerk. De Koning wilde ook dat Giassemen, die verantwoordelijk was voor het bereiken van zo'n hoge functie, zou trouwen met Achel, de trouwe metgezel van Giulla. En er werd een plechtig en groot feest aangekondigd waaraan iedereen van heinde en verre steden deelnam. Aan het einde van de festiviteiten werden Feristeno en Giassemen beschermheren van een grote schat gemaakt. En de Koning en zijn vrouw leefden als ware christenen, en ze bedankten voortdurend onze Heer eindeloos voor de grote gunsten die ze hadden ontvangen.
Beramo had zijn vorige gezondheid al herwonnen toen de zesde verteller aan het einde van zijn verhaal was gekomen. Hij beval zijn majordomo dat het hele hof de volgende morgen op zondag, gekleed in gouden kleding, zou verschijnen in het zevende paleis, dat eveneens was versierd met gouden passementen. De baronnen luisterden naar het bevel van de Heer en iedereen was bereid te gehoorzamen. [ 77v ]Hij verwonderde zich ook enorm over alle gebeurtenissen die plaats hadden gevonden vanwege het wrede en goddeloze vonnis dat de woeste tiran aan Feristeno had gegeven toen hij zijn paard besteeg voordat het ochtendgloren van de volgende dag aanbrak. Bovendien had hij de zitstoel niet meer nodig nu hij gezond was geworden en hij bereikte het zevende paleis op het uur van Tierces. Hij steeg daar af en nam de jonkvrouw die hij ontmoette bij de hand en genoot een hele tijd van het verrukkelijke gesprek met haar. En terwijl hij zich ontspande met wat heerlijk eten, gaf hij de verteller, die de laatste was, opdracht om zijn verhaal te beginnen. De verteller die niet ver van de Heer verwijderd was, gehoorzaamde zijn bevel en betoonde hem de nodige eerbied. Hij begon zijn verhaal op deze manier: "Sire, ik denk dat de andere vertellers gebeurtenissen hebben verteld die in hun verhalen bij anderen opkwamen. Maar ik in plaats daarvan zal ik vertellen wat er met mijzelf is gebeurd, in plaats van met anderen."